Ein test mellom to forsterkarar enda opp med med ein test -med eller utan bananpluggar-. Det var slett ikkje planen. Ganske smalt, for ikkje å seia skikkeleg nerdete. Men bli med på reisa. 

Lørdag og søndag nest siste helg i oktober var det minimesse i Drammen, to lokale aktører som vertskap. Jeg tok en tur på søndag for å sjekke hva Jess Wilhelm i Sound of Heaven og Thomas i Hifisentralen hadde å by på.

Etter en oppseiling til Hortenmessa i de to forutgående dagene, med hyggelige og informative besøk hos Duet Audio, Stereofil og Eksakt HiFi, var hjerte og hjerne sånn noenlunde i synk med ørene da vi ankom Horten i 12-tiden lørdag formiddag. Vi var klare for å innta Hortenmessa i all sin lydprakt, og med tilhørende vennlige atmosfære.

Det er etter kvart vorte ein tradisjon for Audiophile-redaksjonen å besøke Hortenmessa. Ettersom vi bur ganske spreidd, er dette ein av dei få sjansane vi har til å møtes og finne på eit kvart i lag. Så denne gongen besøkte vi tre av hifi-forhandlarane i Oslo, og det har vi allereie publisert artiklar om.

Me har vore vekke heile helga, og då må det skrivast ferdaminne, må vite. Eller messereportasje. Sei meg, korleis skriv ein eigentleg ein messerapport? Og grunnen til at eg spør, er at den vanlege troikaen - eller "gutta på tur" - har vore i Horten på den årvisse hifi-utstillinga. Også kalla “fesjå” her vest om det er sauer involvert, i dette tilfelle  festivaldeltakarar.

Etter en bedre tradisjonsrik middag på Stortorgets Gjæstgiveri gikk turen videre til nedre Majorstuen på nordsiden av Bogstadveien for siste HiFi-holdeplass før avgang lørdag morgen til helgens hoveddestinasjon – Hortenmessa.

Ny dag, og fredag har vi to butikkvitjingar. Sidan vi likevel skulle til hovudstaden, tenkte vi at det kunne vere  interessant å besøke Jens og Marius på Stereofil; ein annan av Oslo sine mest spennande aktørar innan HiFi.

Tre Audiofile herrer har etter hvert fått en sterk tradisjon i forbindelse med norske HiFi-messer – opprinnelig før Hortenmessa, men det siste året også før Oslo HiFi Show. Og den tradisjonen går ut på at vi møtes torsdag ettermiddag før avreise, og får med oss litt HiFi før avgang til Horten eller Asker. Og usedvanlig mange intense diskusjoner. Dette er en tradisjon som har sin bakgrunn i at vi resten av året er spredt over store deler av Sør-Norge.

Det har vore nok Tandberg for ei stund no. Over til noko heilt anna: Ein magisk boks til å forbetra lyden frå stereoanlegget, og ein forsterkar/radio eg aldri har sett før. 

Den tradisjonsrike Hortenmessa er to uker unna, og alle hjerter gleder seg. For selv om Oslo HiFi Show har blitt en stor og flott messe på vårparten, er det noe eget med HiFI Messen i Horten, med sine rike tradisjoner.

Ein bukett Tandberg. Siste verset? Neppe! Fleire er på veg. Men i denne omgangen har me samanlikna Sølvsuper 11 med 12, samt TR 220 og TR 2030. Ein av dei ein skikkeleg godbit, men berre utan den innebygde loudnessen. 

Me har gjort ein “ussel" Tandberg Sølvsuper 12 om til ein superforsterkar, og i ølspalta har me drukke opp juli-sleppet til Vinmonopolet. 

Førre månad, og fleire før der att, lova eg å koma attende til desse uhyre interessante Tandbergane, i dei dagar då dei var på høgda av god lyd ... truleg. Me jobbar vidare med saka! Fleire modellar står klar, og dopingkontrollørane parat. Og i ølspalta er det sol og sumar. Det er vel eg som vert teken for doping, tenkjer eg. 

Er gamle radioar på moten att? Me let samlarar vera samlarar, og bryr oss berre om ein ting: Lyden. Og i ølspalta har me 4 boksar og ei tuteflaske. 

I februar laserte OnePlus tredje generasjon av sin smartklokke. VI har hatt Watch 3 på en grundig test.

Ikkje for å klaga, men det har vorte mykje skriving i det siste. Platemelding, Oslo-messa, februardagboka, Vossa Jazz to reportasjar, og brått er det tid for dagbok att. Og inn i mellom vert ein forstyrra av ytterlegare jazzkonsertar, Påske, fest og fyll. Og alt er friviljug, og ubetalt. At du gidd. Men slik er livet, og slik vil me ha det. Kulturarbeid har aldri vore lukrativt.

Av og til gjer ein feil som er so elementære at det ikkje er til å tru. Eg vert flau. Ein skulle tru eg var ein røynd audiofil. Og det er eg vel forsovidt og, dette har vore hobbyen min i 50 år. Like lenge som Vossajazz, lommekalkulatoren, fargefjernsynet og sveisen til presidenten i Amerika. Men likavel. Eg gjer feil. Eg trøyster meg med at professorane er dei mest ubehjepelege av alle, i alle fall i teikneseriane. 

Tredje og siste messerapport fra forrige helg sin HiFi-messe fokuserer litt mer på de musikalske inntrykkene, men det betyr ikke at jeg på noen som helst måte kommer til å forsøke å skyve HiFi-utstyret under teppet…

Det var to trekk ved denne messa som bør nemnast. Det eine er bass. Så å seie alle utstillarar hadde lagt mykje arbeid i å få bassen djup og godt artikulert, både dei med store og små høgtalarar og forsterkarar. Det andre var nostalgi. For oss gråhåra er det difor naturleg å fokusere på desse sterkt fortidsutsjånadaktige greiene.

Ei utstilling skal ikkje berre vera å springa frå utstillar til utstillar som galningar med fotoapparat og notatblokk. Me har og eit liv å leva, folk å treffa. Pauser, eta og drikka, treffa fleire, folk me ikkje har sett på fleire år. Utstillarar er mennesker, ikkje berre hifi. Det skal vera hyggeleg. Difor fokuserer eg på dette i år.